Florante at Laura Kabanata 4 – Buod, Mga Tauhan, Aral, atbp.

Sa artikulong ito, tatalakayin natin ang maikling buod ng “Ang Pusong Sawi”, hango sa obra ni Francisco Baltazar na Florante at Laura. Bukod dito, malalaman mo rin ang mga mahahalagang pangyayari, sinu-sino ang mga tauhang nabanggit sa kabanata, ang tagpuan, mga talasalitaan, at ang mga mahahalagang aral o mensahe na mapupulot mo rito.

Mga Nilalaman

Ang Pusong Sawi

Dito hinimatay sa paghihinagpis,
sumuko ang puso sa dahas ng sakit;
ulo’y nalungayngay, luha’y bumalisbis,
kinagagapusang kahoy ay nadilig.

Magmula sa yapak hanggang sa ulunan,
nalimbag ang bangis ng kapighatian;
at ang panibugho’y gumamit ng asal,
ng lalong marahas, lilong kamatayan.

Ang kahima’t sinong hindi maramdamin,
kung ito’y makita’y magmamahabagin,
matipid na luha ay paaagusin,
ang nagparusa ma’y pilit hahapisin.

Sukat na ang tingnan ang lugaming anyo,
nitong sa dalita’y hindi makakibo,
aakaying biglang umiyak ang puso,
kung wala nang luhang sa mata’y itulo.

Gaano ang awang bubugso sa dibdib,
na may karamdamang maanyong tumitig,
kung ang panambita’t daing ay marinig,
nang mahimasmasan ang tipon ng sakit?

Halos buong gubat ay nasasabugan,
ng dinaing-daing na lubhang malumbay,
na inuulit pa at isinisigaw,
sagot sa malayo niyong alingawngaw.

Ay! Laurang poo’y bakit isinuyo,
sa iba ang sintang sa aki’y pangako;
at pinagliluhan ang tapat na puso,
pinaggugulan mo ng luhang tumulo?

‘di sinumpaan mo sa harap ng Langit,
na ‘di maglililo sa aking pag-ibig?
Ipinabigay ko naman yaring dibdib,
wala sa gunita itong masasapit!

Katiwala ako’t ang iyong kariktan,
kapilas ng langit anaki’y matibay;
tapat ang puso mo’t ‘di nagunam-gunam,
na ang paglililo’y nasa kagandahan.

Hindi ko akalaing iyong sasayangin,
maraming luha mong ginugol sa akin;
taguring madalas na ako ang giliw,
mukha ko ang lunas sa madlang hilahil.

‘Di kung ako poo’y utusang manggubat,
ng hari mong ama sa alinmang s’yudad,
kung ginagawa mo ang aking sagisag,
dalawa mong mata’y nanalong perlas?

Ang aking plumahe kung itinatahi,
ng parang korales na iyong daliri,
buntung-hininga mo’y nakikiugali,
sa kilos ng gintong ipinananahi.

Makailan, Laurang sa aki’y iabot,
basa pa ng luha bandang isusuot;
ibinibigay mo ay naghihimutok,
takot masugatan sa pakikihamok!

Baluti’t koleto’y ‘di mo papayagan,
madampi’t malapat sa aking katawan,
kundi tingnan muna’t baka may kalawang,
ay nanganganib kang damit ko’y marumhan.

Sinisiyasat mo ang tibay at kintab,
na kung sayaran man ng taga’y dumulas;
at kung malayo mang iyong minamalas,
sa gitna ng hukbo’y makilala agad.

Pinahihiyasan mo ang aking turbante,
ng perlas, topasyo’t maningning na rubi;
bukod ang magalaw na batong d’yamante,
puno ng ngalan mong isang letrang L.

Hanggang ako’y wala’t nakikipaghamok,
nag-aapuhap ka ng pang-aliw-loob;
manalo man ako’y kung bagong nanasok,
nakikita mo na’y may dala pang takot.

Buong panganib mo’y baka nagkasugat,
‘di maniniwala kung ‘di masiyasat;
at kung magkagurlis ng munti sa balat,
hinuhugasan mo ng luhang nanatak.

Kung ako’y mayroong kahapisang munti,
tatanungin mo na kung ano ang sanhi;
hanggang ‘di malinang ay idinarampi
sa mga mukha ko ang rubi mong labi.

Hindi ka tutugot kung ‘di matalastas,
kakapitan mo nang mabigla ang lunas;
dadalhin sa hardi’t doon ihahanap,
ng ikaaliw sa mga bulaklak.

Iyong pipitasin ang lalong marikit,
dini sa liig ko’y kusang isasabit;
tuhog na bulaklak sadyang salit-salit,
pag-uupandin mong lumbay ko’y mapaknit.

At kung ang hapis ko’y hindi masawata,
sa pilik-mata mo’y dadaloy ang luha,
napasaan ngayon ang gayong aruga,
sa dala kong sakit ay ‘di iapula?

Florante at Laura Kabanata 4 (Maikling Buod)

Ang tula ay tungkol sa matinding paghihinagpis ni Florante dahil sa pagkakanulo ng kanyang minamahal na si Laura. Sa gitna ng kanyang pagkakagapos sa isang punong kahoy, inuusal ni Florante ang kanyang sakit, hinanakit, at alaala ng pagmamahalan nila ni Laura. Inalala niya ang maalab na pag-aalaga at pagmamahal na ipinakita ni Laura noong sila’y magkasama pa. Ngunit ngayon, ang lahat ng mga alaala ay tila naglaho na, at si Laura ay isinuko na ang kanyang pag-ibig sa iba. Sa kabila ng lahat, patuloy pa rin ang pagtangis ni Florante, nananatiling sugatan at walang magawa kundi tanggapin ang kanyang masaklap na kapalaran.

Mga Mahahalagang Pangyayari

Ang matinding pagdadalamhati ni Florante habang nakagapos at pinaparusahan sa gitna ng kagubatan.
Ang pag-alala ni Florante sa kanilang masasayang sandali at pagmamahalan ni Laura, kung paano siya inalagaan at pinrotektahan ni Laura noon.
Ang pagbabalik-tanaw ni Florante sa mga pangakong binitiwan ni Laura, na ngayon ay tila sinira at napunta na sa iba.

Mga Tauhan

Florante – Ang pangunahing tauhan na nagdurusa at nagluluksa sa kanyang pagkakagapos at sa pagkawala ng pag-ibig ni Laura. Siya ang nagsasalaysay ng kanyang sakit at alaala ng kanilang pagmamahalan.
Laura – Ang minamahal ni Florante na dati’y nagpakita ng tapat na pagmamahal at pangangalaga ngunit sa huli ay tinalikuran si Florante. Siya ang nagbibigay ng inspirasyon sa pagdurusa ni Florante.
Konde Adolfo – Bagaman hindi direktang nabanggit sa tula, siya ang sanhi ng pagkakagapos ni Florante at pinaghihinalaang bagong minamahal ni Laura.

Tagpuan

Ang tagpuan ng kwento ay sa loob ng isang madilim at malungkot na kagubatan kung saan si Florante ay nakagapos sa isang punong kahoy. Ito ay simbolo ng kanyang kalungkutan at kawalan ng pag-asa.

Talasalitaan

Hinimatay – Pagkawala ng malay dahil sa matinding emosyon o sakit.
Panibugho – Matinding pagseselos.
Kapit ng lumbay – Matinding kalungkutan at paghihirap ng kalooban.
Baluti’t koleto – Uri ng damit o kasuotan na ginagamit bilang proteksyon sa labanan.
Siyasat – Mabusising pagsusuri o pag-imbestiga.
Turbante – Isang uri ng panyo o tela na itinatali sa ulo.
Hapisin – Magdusa o maghirap.
Aruga – Pag-aalaga o pagbibigay ng atensyon.

Mga Aral o Mensahe

Ang tunay na pagmamahal ay hindi lamang nakikita sa mga masasayang sandali kundi higit sa lahat sa pagtanggap at pag-alalay sa oras ng pagdurusa.
Ang pangako ng pag-ibig ay dapat na pinangangalagaan at binibigyang halaga, sapagkat ang paglabag dito ay nagdudulot ng matinding sakit at pagkawasak ng tiwala.
Ang paggunita sa nakaraan, lalo na ang mga masasayang alaala, ay maaaring magdala ng aliw ngunit maaaring maging masakit din kapag ang mga ito ay naglaho na at pinalitan ng pagtataksil.

At dito nagtatapos ang ika-apat na kabanata ng Florante at Laura – Ang Pusong Sawi. Naging kapaki-pakinabang ba sa iyo ang araling ito? Kung oo ang iyong sagot, ibahagi mo din ito sa iyong mga kaklase at kaibigan para sila din ay matuto.

Samantala, maaari mo din itong i-share sa iyong mga social media account. I-click lamang ang share button na makikita sa iyong screen. Para sa karagdagang mga tanong tungkol sa ating aralin, mangyaring mag-iwan ng komento sa ibaba.