Florante at Laura Kabanata 14 – Buod, Mga Tauhan, Aral, atbp. • Noypi.com.ph

Sa artikulong ito, tatalakayin natin ang maikling buod ng “Kabataan ni Florante”, hango sa obra ni Francisco Baltazar na Florante at Laura. Bukod dito, malalaman mo rin ang mga mahahalagang pangyayari, sinu-sino ang mga tauhang nabanggit sa kabanata, ang tagpuan, mga talasalitaan, at ang mga mahahalagang aral o mensahe na mapupulot mo rito.

Mga Nilalaman

Kabataan ni Florante

Nupong nag-agapay sa puno ng kahoy,
saka sinalitang luha’y bumabalong,
ang may dalang habag at lipos linggatong,
buong naging buhay hanggang naparool.

Sa isang dukado ng Albanyang S’yudad,
doon ko nakita ang unang liwanag;
yaring katauha’y utang kong tinanggap,
sa Duke Briseo. Ay, ama kong liyag!

Ngayo’y nariyan ka sa payapang bayan,
sa harap ng aking inang minamahal,
Prinsesa Florescang esposa mong hirang,
tanggap ang luha kong sa mata’y nunukal.

Bakit naging tao ako sa Albanya,
bayan ng ama ko, at ‘di sa Krotona,
masayang Siyudad na lupa ni ina?
disin ang buhay ko’y ‘di lubhang nagdusa.

Ang dukeng ama ko’y pribadong tanungan,
ng Haring Linceo sa anumang bagay;
pangalawang puno sa sangkaharian,
hilagaan-tungo ng sugo ng bayan.

Kung sa kabaita’y uliran ng lahat,
at sa katapanga’y pang-ulo sa s’yudad;
walang kasindunong magmahal sa anak,
umakay, magturo sa gagawing dapat.

Naririnig ko pa halos hanggang ngayon,
palayaw na tawag ng ama kong poon,
noong ako’y batang kinakandung-kandong,
taguring Floranteng bulaklak kong bugtong.

Ito ang ngalan ko mula ng pagkabata,
nagisnan sa ama’t inang nag-andukha;
pamagat na ambil na lumuha-luha,
at kayakap-yakap ng madlang dalita.

Buong kamusmusa’y ‘di na sasalitin,
walang may halagang nangyari sa akin,
kundi nang sanggol pa’y kusang daragitin,
ng isang Buwitreng ibong sakdal sakim.

Ang sabi ni ina ako’y natutulog,
sa bahay na kintang malapit sa bundok;
pumasok ang ibong pang-amo’y ay abot,
hanggang tatlong legwas sa patay na hayop.

Sa sinigaw-sigaw ng ina kong mutya,
nasok ang pinsang kong sa Epiro mula;
ngala’y Menalipo , may taglay na pana,
tinudla ang ibo’t namatay na bigla.

Isang araw namang bagong lumalakad,
noo’y naglalaro sa gitna ng salas,
may nasok na Arko’t biglang sinambilat,
Kupidong d’yamanteng sa dibdib ko’y hiyas.

Nang tumuntong ako sa siyam na taon,
palaging gawa ko’y mag-aliw sa burol;
sakbat ang palaso’t ang busog ay kalong,
pumatay ng hayop, mamana ng ibon.

Sa tuwing umagang bagong naglalatag,
ang anak ng araw ng masayang sinag,
naglilibang ako sa tabi ng gubat,
madla ang kaakbay na mga alagad.

Hanggang sa tingal-in ng sandaigdigan,
ang mukha ni Pebong hindi matitigan,
ay sinasagap ko ang kaligayahang,
handog niyong hindi maramot na parang.

Aking tinitipon ang ikinakalat,
na masayang bango ng mga bulaklak,
inaaglahi ko ang laruang palad,
mahinhing amiha’t ibong lumilipad.

Kung ako’y mayroong matanaw na hayop,
sa tinitingalang malapit na bundok,
biglang ibibinit ang pana sa busog,
sa minsang tudla ko’y pilit matutuhog.

Tanang samang lingkod ay nag-aagawan,
unang makarampot ng aking napatay;
ang tinik sa dawag ay ‘di dinaramdam,
palibhasa’y tuwa ang nakaaakay,

Sukat maingaya sinumang manood,
sa sinuling-suling ng sama kong lingkod;
at kung masunduan ang bangkay ng hayop,
ingay ng hiyawan sa loob ng tumok.

Ang laruang busog ay kung pagsawaan,
uupo sa tabi ng matuling bukal;
at mananalamin sa linaw ng kristal,
sasagap ng lamig na iniaalay.

Dito’y mawiwili sa mahinhing tinig,
ng nangagsasayang Nayadas sa batis;
taginting ng lira katono ng awit,
mabisang pamawi sa lumbay ng dibdib.

Sa tamis ng tinig na kahalak-halak,
ng nag-aawitang masasayang Ninfas,
naaanyayahan sampung lumilipad,
sari-saring ibong agawan ng dilag.

Kaya nga’t sa sanga ng kahoy na duklay,
sa mahal na batis na iginagalang,
ng bulag na hentil ay nagluluksuhan,
ibo’y nakikinig ng pag-aawitan.

Aanhin kong saysayin ang tinamong tuwa,
ng kabataan ko’y malawig na lubha;
pag-ibig ni ama’y siyang naging mula,
lisanin ko yaong gubat na payapa.

Florante at Laura Kabanata 14 (Maikling Buod)

Ang kabanatang ito ay naglalaman ng mga alaala ni Florante mula sa kanyang murang edad hanggang sa kanyang paglaki. Ipinanganak si Florante sa Albanya. Siya ay anak nina Duke Briseo at Prinsesa Floresca. Si Duke Briseo ay isang dukado na tagapayo ng Hari at isang mapagmahal na ama kay Florante. Ikinuwento ni Florante ang kanyang mga masayang alaala ng pagkabata: ang paglalaro sa gubat, pamamana, at ang paglilibang sa kalikasan.

Sa kabila ng kanyang masayang kabataan, nagkaroon din siya ng mga karanasang nagbigay panganib sa kanyang buhay, tulad ng muntik na pagdagit sa kanya ng buwitre, kung saan siya’y iniligtas ng kanyang pinsan na si Menalipo.
Ipinapakita ng kabanatang ito ang masayang kabataan ni Florante, gayundin ang pagmamahal at proteksyon ng kanyang pamilya. Ipinakikita rin dito ang kanyang malalim na koneksyon sa kalikasan, na nagiging lugar ng kanyang paglilibang at pagtuklas sa sarili.

Mga Mahahalagang Pangyayari

Ipinanganak si Florante sa Albanya, anak nina Duke Briseo at Prinsesa Floresca.
Muntik nang dagitin ng isang buwitre si Florante noong siya’y sanggol, ngunit nailigtas siya ng kanyang pinsang si Menalipo.
Paboritong libangan ni Florante ang pamamana at paminsang paghuli ng mga hayop sa gubat.
Naglilibang si Florante sa kalikasan—sa mga batis, puno, at bulaklak—at ito’y nagiging lugar ng kanyang kaligayahan at paglalaro.

Mga Tauhan

Florante – Ang pangunahing tauhan na naglalahad ng kanyang masayang kabataan sa kabila ng mga panganib na kanyang hinarap.
Duke Briseo – Ama ni Florante, isang mabuting dukado at tagapayo ng Hari; mapagmahal at gabay kay Florante.
Prinsesa Floresca – Ina ni Florante mula sa Krotona; isang mapagmahal na ina na nag-alaga sa kanya.
Menalipo – Pinsan ni Florante na nagligtas sa kanya mula sa buwitre.
Haring Linceo – Hari ng Albanya na pinagtitiwalaan si Duke Briseo bilang tagapayo.

Tagpuan

Ang ilan sa mga nabanggit na lugar sa kabanatang ito ay sa Albanya kung saan ipinanganak at lumaki si Florante at sa gubat kung saan siya naglilibang at naglalaro noong kanyang kabataan. Samantala, habang isinasalaysay ni Florante ang kanyang kabataan kay Aladin ay naroon pa rin sila sa gubat kung saan siya nito iniligtas.

Talasalitaan

Linggatong – Matinding pagdurusa o problema.
Buwitre – Uri ng malaking ibon na kumakain ng patay na hayop; sa tula, simbolo ng panganib.
Palaso – Sandata na ginagamit kasama ng busog sa pagmamana.
Busog – Kagamitang pandigma na ginagamit sa pagbitaw ng palaso.
Nayadas – Mga diwata ng batis o tubig.
Ninfas – Mga diwata ng kalikasan.
Tumok – Kumpol ng mga halaman o bagay.

Mga Aral o Mensahe

Mahalaga ang pagiging matatag sa harap ng mga pagsubok kahit sa murang edad; ang mga karanasan ng kabataan ay humuhubog sa pagkatao ng isang tao.
Ang pagmamahal at gabay ng magulang ay nagbibigay ng proteksyon at seguridad sa isang bata, na nagiging pundasyon sa kanyang paglaki.
Ang kalikasan ay nagbibigay ng mahalagang aral at kaligayahan sa kabataan, at ito’y nagsisilbing lugar ng pagtuklas ng sarili at pahinga mula sa mga hamon ng buhay.

At dito nagtatapos ang ika-14 kabanata ng Florante at Laura – Kabataan ni Florante. Naging kapaki-pakinabang ba sa iyo ang araling ito? Kung oo ang iyong sagot, ibahagi mo din ito sa iyong mga kaklase at kaibigan para sila din ay matuto.

Samantala, maaari mo din itong i-share sa iyong mga social media account. I-click lamang ang share button na makikita sa iyong screen. Para sa karagdagang mga tanong tungkol sa ating aralin, mangyaring mag-iwan ng komento sa ibaba.